Quentin Tarantino'nun Filmleri En Kötüden En İyiye Doğru Sıralandı

Soysuzlar Çetesi kötü bir film değil ama yine de Quentin Tarantino'nun en az heyecan uyandıran filmi. Unutulmaz anlar ve bitmek bilmeyen diyalog sahneleriyle dolu, heyecan verici ve dingin bir savaş filmi. Yönetmen olağanüstü oyuncu kadrosuna (Christoph Waltz, 2010'da bu rolüyle Oscar kazandı) güvense de, kendine atıfta bulunmaktan ve hatta kendi kendini parodileştirmekten kaçınmakta zorlanıyor.

Quentin Tarantino'nun bugüne kadarki en ayrıştırıcı filmi olan Death Proof, yönetmenin 2007'de diğer yönetmen Robert Rodriguez'le birlikte çektiği büyük fetişist fantezinin iki yüzünden biri. Dehşet Gezegeni'nin kanlı fantezilerinden çok uzak olan Death Proof, her sahneyi en uç noktalara kadar esneten ve Tarantino'nun neredeyse yoktan diyalog kurma yeteneğini hatırlatan, çıplak bir film. Kibirli, yapmacık ama asla nahoş değil. Bu B sınıfı film aynı zamanda Tarantino'nun kariyerindeki en iyi aksiyon sahnelerinden birini içeriyor; 60'ların ucuzcu sinemasının altın çağını hatırlatan, heyecan verici bir vahşet örneği.

Bazıları için bu film Quentin Tarantino'nun en iyi filmlerinden biri, bazıları içinse en az akılda kalanlardan. GQ olarak, Jackie Brown'ın her şeyden önce mükemmel bir film noir olduğunu, belki de yönetmenin en bilge ve en olgun filmlerinden biri olduğunu ve Pam Grier'in ne kadar harika bir oyuncu olduğunu hatırlamak için mükemmel bir fırsat olduğunu düşünüyoruz.

Her şey nerede başladı? 1992 yılında, Quentin Tarantino adında henüz otuzunda bile olmayan genç bir sinemacı, ilk uzun metrajlı filmi Reservoir Dogs'u Cannes Film Festivali'nde tanıttı. Tim Roth ve Harvey Keitel'in başrollerini paylaştığı bu acımasız ve ikonik gerilim filmi, 90'lı yılların en etkili yönetmenlerinden biri olacak o kişiyi ortaya çıkardı. Aşırı şiddet kullanımı nedeniyle sık sık eleştirilen film, Quentin Tarantino'nun tüm takıntılarının ve yinelenen temalarının habercisi olduğu için tekrar izlenmesi gereken müthiş bir film olmaya devam ediyor.

Yönetmenin Inglourious Basterds'tan sonra tarihi yeniden anlattığı ikinci film olan Django Unchained, köle mülkiyetinin hüküm sürdüğü Amerika'da geçiyor. Django (Jamie Foxx) bir köle olarak azat edilmiş ve Doktor Schultz (Christoph Waltz) ile birlikte bir ödül avcısı olmuştur. Quentin Tarantino'nun spagetti western'e en büyük övgüsü olan yedinci filmi, bugüne kadarki en büyük ticari başarısı (dünya çapında 400 milyondan fazla gişe hasılatı) ve en muhteşem filmlerinden biri. Yönetmenin büyük bir gösterinin ortasına yerçekimini nasıl katacağını da bildiğini kanıtladığı kanlı, karşı konulmaz bir gişe rekortmeni. Bu aynı zamanda yönetmenin bir çiftlik sahibi olarak dehşete düşüren Leonardo DiCaprio ile ilk iş birliği. Ve sırf bu yüzden bile film bu kadar kafa yormaya değer.

Gösterime girdiği dönemde en önemsiz filmlerinden biri olarak kabul edilen The Dirty Eight, Quentin Tarantino'nun biçimsel hırslarının ve diyalog biliminin doruğunda olduğunu gösteriyor. John Carpenter'ın The Thing'inden etkilenen bu son derece teatral kamera önü filminde yönetmen, ödül avcıları ve kabadayıların bir handa buluşmasını hayal eder. Karşılıklı konuşmalar gergindir ve herkes tetiği ilk kimin çekeceğini merak eder. Bu neşeli katliam oyununun ardında Carpenter, ülkenin hiçbir zaman gerçekten iyileşemediği İç Savaş'ın Amerikan bölünmelerini çağrıştırıyor. The Dirty Eight, Quentin Tarantino'nun en politik ve sert filmi olabilir. Mutlaka görülmeli.

Kill Bill'i nasıl tanımlarsınız? Firavunvari bir proje mi? Quentin Tarantino'nun kung fu'dan blaxploitation'a ve mangaya kadar tüm etkilerinin bir oyuncak kutusu mu? Nihai intikam filmi mi? Kill Bill'in yönetmenin en büyük başarılarından biri olduğuna, türler arasında rahatsız edici bir rahatlıkla denge kurduğuna ve her türlü radikalizme (unutulmaz tabut sahnesi) izin verdiğine şüphe yok. Quentin Tarantino'nun büyük bir sinemacı olduğundan kimsenin şüphesi yoktu, ancak çok az kişi onun sinemada böyle bir eser ortaya koyabileceğini düşünüyordu.

Cannes Film Festivali'nde Bong Joon-Ho'nun Parasite filmiyle aynı gece gösterilen Once Upon A Time... in Hollywood, Altın Palmiye'nin gölgesinde kaldı. Quentin Tarantino'nun son filmi, sinemalardaki başarısına rağmen (Fransa'da 2,6 milyondan fazla seyirci) şüphesiz hak ettiği coşkuyu göremedi. Film, 60'ların sonundaki Los Angeles'ta büyüleyici bir gezinti olmasının yanı sıra, yönetmenin eserleri arasında en hassas ve melankolik olanı. Sharon Tate'in vahşice öldürülmesinden birkaç gün önce geçen Once Upon a Time… in Hollywood, tarihi yeniden yazıyor ve kahramanlarına ikinci bir şans, kaderlerinin kontrolünü yeniden ele geçirme ve sonunda hep olmayı hayal ettikleri iyi adamlar olma şansı veriyor (özellikle de Leonardo DiCaprio'nun western kötü adamlarını oynamaya mahkum edilmiş ikinci sınıf bir aktör olan karakteri için). Inglourious Basterds ve Django Unchained'den sonra Quentin Tarantino'nun ütopik döneminin bu üçüncü filmi onun en iyimser filmi. Her ayrıntısını incelemek ve verdiği çok özel duyguyu içimize çekmek için tekrar tekrar geri döndüğümüz bir film.

Pulp Fiction hakkında her şey söylendi, yazıldı ve analiz edildi. Quentin Tarantino'nun 1994 Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye ile ödüllendirilen ikinci uzun metrajlı filmi, şüphesiz on yılın en etkili olmasa da en önemli filmlerinden biri. Popüler kültürün önemli bir halkası, hikâye anlatımı ve (hepsi de unutulmaz olan) oyuncuların yönetimi konusunda bir ders olan Pulp Fiction, birçok yeni sinemasever için yedinci sanata açılan bir kapı olmuştur ve olmaya da devam etmektedir. Heyecan verici, komik ve acımasız bir gerilim filmi. Eğer hala izlemediyseniz, bu yazıyı okuyup bitirmenizi ve hemen başlamanızı tavsiye edebiliriz.