George Lucas 1977'de bunu hayal bile edemezdi, ancak Star Wars istikrarlı bir şekilde dünyanın en büyük olmasa da en önemli medya franchise'larından biri haline geldi. Bugünlerde çok fazla Yıldız Savaşları var. Anakin Skywalker'ın Attack of the Clones filminde kullandığı bir metaforu ödünç alırsak, bu biraz kum gibi. Sert ve kaba değil ama her yere bulaşıyor.
Star Wars’un filmleri olduğunu hepimiz biliyoruz (bir noktada beyaz perdede yeni bir Star Wars filmine gerçekten ihtiyacımız var). Star Wars dizileri bile var. Aslında 2019'dan bu yana beş farklı dizi. İşte bizim sıralamamız.
Bu çok eğlenceli ama bunun ötesine geçmiyor. Donald Glover Lando Calrissian rolünde müthiş ve Chewbacca'nın en sevdiğim karakter olduğuna karar verdiğimden beri - ve en iyi aktör (gerçek olmadığını biliyorum, değil mi?) - yürüyen halıdan ne kadar çok varsa o kadar iyi. Dezavantajı ise köken hikayelerinin gizemi öldürebilmesi.
Bu filmden gerçekten hatırlayabildiğim tek şey Temuera Morrison'un nefis replikleri ("bir Bantha gibi!", tam bir meme-fodder) ve devasa kırmızı böcek gözlü kovboy uzaylı, Clint Eastwood'un A Bug's Life filmindeki hali gibi. Genel olarak eğlenceli aksiyon sahneleri var ve sanırım Star Wars fanatikleri için hayatları boyunca en sevdikleri aksiyon figürünün Return of the Jedi'da aldığı beş dakikadan daha fazla bir süre için hayata geçirildiğini görmek güzeldi.
Çoğu hayranın hep hayalini kurduğu, Jedi'ların Geonosis'teki arenada göründüğü tek iyi sahne var ama filmin geri kalanı tam bir karmaşa. Hayden Christensen'in Anakin Skywalker rolündeki kısıtlamaları oldukça acı bir şekilde gözler önüne seriliyor ve bir prensesin ilk kez dokuz yaşındayken tanıştığı genç Christensen'a aşık olması izleyicileri tedirgin ediyor.
Skywalker anlatısının tüm parçalarını bir araya getirmek için biraz beyhude bir girişim. Harika görünüyor ve kulağa hoş geliyor, ancak son üçleme, başlangıcından beri onu engelleyen aynı problemlerle sona eriyor: sıkıcı karakterler, düz mizah girişimleri ve kendi kuralları içinde yaşayamayan bir evren. İmparator Palpatine'in dönüşü hoş bir gösteri olmalıydı...
Aramızda kim Ewan McGregor'un Luke Skywalker ya da Han Solo dışındaki en büyük Star Wars karakteri olarak geri döndüğünü görmek için çok heyecanlanmadı ki (belki Vader da aynı seviyede, ama onlar tartışmasız ilk dörde giriyor). Ama Obi-Wan birkaç önemli şeyi kaçırdı. Birincisi, daha fazla Hayden Christensen'a ihtiyacı vardı. İkincisi, Star Wars meraklıları bize ölmediği anlaşılan Darth Maul'un hoş bir dönüş yapacağına söz vermişti. Neredeydi o!? Puan kırdık.
Ahsoka'nın sadece birkaç bölümünü izledik ve son zamanların en iyi Disney+ Star Wars'larından biri olduğu kesin - birincisi, şaşırtıcı derecede etkileyici setler, galaksi boyutunda çekimler ve eskileri hatırlatan zengin hayal dünyalarıyla tam anlamıyla sinematik görünüyor. Rosario Dawson da başrol oyuncusu olarak harika bir performans sergiliyor. Ancak 2023 yılında, son filmin sinemalarda gösterime girmesinden dört yıl sonra bir Star Wars dizisi izlemek, böylesine büyük ve operatik bir bilim kurgu serisinin küçük ekranda ne kaybettiğini pekiştirmekten başka bir işe yaramıyor. Onları ait oldukları yere, sinemaya geri koyun!
Bir filmden çok George Lucas'ın beyin kıvrımlarının bir kaydı olan bu film, Münih Anlaşması'ndan bu yana en büyük hayal kırıklığıydı. Sıradan (kasıtsız da olsa) ırkçılık, Jar Jar Binks, midi-chlorian'lar (Lucas'ın bulduğu en tatsız fikir), ticaret loncasıyla ilgili aşırı karmaşık bir olay örgüsü ve Güç'e denge getirecek seçilmiş kişiden ziyade Nickelodeon aile sitcom'undan bir karaktere benzeyen Anakin'in berbat oyuncu yönetimini var. Her şeye rağmen, birkaç iyi an var ve Liam Neeson birkaç sahneyi tek başına kurtaran çok inandırıcı bir Jedi. Sonundaki ışın kılıcı savaşı muazzam eğlenceli ve John Williams'ın müziği ünlü “leit” motiflerine yeni ve unutulmaz bir şey ekledi.
"Gerçek" Star Wars'a benziyordu, ki bu da önceki filmlerin giderek azalan halkalarından sonra umut verici bir başlangıçtı. Yeni filmlerdeki tek iyi karakter olan Rey'i tanıttı ama aynı zamanda bir sürü anlamsız karakteri de (Finn, Poe, Kaptan Phasma, General Hux vs.) ortaya çıkardı ve bunların hepsi sonraki iki filme yayılan anlatı çıkmazlarına doğru yolculuklarına başladılar. Han Solo'nun ölümü ve Chewbacca'nın çılgınca tepkisi en dokunaklı an, bu da orijinal karakterlerin ötesine uzanırken yaşadığı sorunları ortaya koymakta.
Bakın, Star Wars fandomu dışında kalan bizler, "Mandalorianlar", aşırı dindar uzay (paralı) askerleri ve benzeri şeylerden biraz daha az haberdarız. Biz sadece kaskı gördük ve şöyle düşündük: "Vay be, harika! Boba Fett'e benziyor! Ve Boba Fett'in Prequel Üçlemesi'ndeki klonuna!" Her sezon kazançları git gide düştü (üçüncü sezonda Jack Black ve Lizzo'nun uzay aristokratları olarak yer aldığı bazı gerçekten cringe bölümleri ile) ancak yine de Pedro Pascal'ın başrolde olduğu, kök salan, lazer ateş eden aksiyon filminin hayranları olmaya devam ediyoruz.
Bu, önceki filmlerin en eğlencelisi çünkü herhangi bir incelik ve nüanstan yoksun bir pandomim, ama bir şekilde, bizi orijinal filmlere geri götürdüğü için, eğlenceye benzeyen bir şeye dönüşüyor. Filmin sonu, daha iyi filmleri galaktik schmaltz'dan kurtaran melankoliyi biraz olsun aktarmayı başarıyor. Bununla birlikte, Yoda'nın "Bununla bir ilgisi yoksa, ben varım" dediği bir sıçrama anı içeriyor.
Kusurlu, yeterince takdir edilmemiş ve Ewok'lar tarafından sonsuza dek lekelenmiş olan filmin ilk saati, asla tam olarak yerine getiremediği bir şeye doğru güzel bir şekilde ilerliyor. Yıllardır söylendiği gibi, orijinal senaryoda Ewoklar yerine Wookiee'ler olsaydı, film paha biçilemez derecede daha iyi ve anlamlı olurdu. Yine de sonunda, oyuncak ayılar herkes için filmi öldürdü. Son uzay savaşı güzel bir koreografiye sahip ve Luke'un İmparator'la mücadelesi bu özel anlatıyı tatmin edici bir sona ulaştırıyor. Yeniden düzenlenmiş versiyon, filmi yaşlı Anakin yerine kurtarılmış bir Hayden Christensen ile bitirmek gibi anlaşılmaz bir karar vererek bu deneyimi daha da zedeledi.
Herkes ölüyor, bu da "Jedi "dan çok "Empire"ın ruhuna uygun. Başta Felicity Jones, Diego Luna ve Forest Whitaker olmak üzere harika bir oyuncu kadrosu var. Yeniden programlanmış İmparatorluk droid'i K-2SO, hem önceki filmlerde hem de yeni filmlerde eksik olan türden bir ustalık ve zarif bir fikir; basit ve hareketli olay örgüsü ise A New Hope'a gerçekten zekice bir bağlantı sağlıyor. Kaçınılmaz kıyamet duygusu seyirciye ciddi bir dozda endişe veriyor ki bu kesinlikle iyi bir şey. Skywalker filmleri arasında çok iyi dengelenmiş olması ve bağımsız bir hikaye olarak yaşayabilmesi ve gerçek bir Star Wars hissi vermesi onu tam anlamıyla başarılı kılıyor. Andor'a giden yolu açtı, kim şikayet edebilir ki?
Andor'un ilk bölümleri geçen yılın sonunda yayınlandığında hepimiz "Nihayet," demiştik. Andor, Star Wars: Rogue One'ın öncesini anlatan, Star Wars zaman çizelgesinde İmparatorluğun yükselişi (Revenge of the Sith) ile galaksiyi kurtaran Skywalker'ın ortaya çıkışı (A New Hope) arasında yer alan ve galaksiyi değişim içinde bulan bir yapım. Sıradan insanlar Sith liderliğindeki yeni uzay otokrasisinin baskısı altında eziliyor; muhalifler İmparatorluğun Gestapo'su tarafından soğukkanlılıkla avlanıyor. O halde Rogue One Death Star'da kahramanca bir ölümle karşılaşacağını bildiğimiz Diego Luna'nın Cassian Andor'u ile tanışın - onun kararsız bir yalnızdan devrimci bir radikale nasıl dönüştüğünü anlatan ve serinin en iyi aksiyon sahnelerinden bazılarını içeren TV programı. Hapishane bölümleri mi? Özellikle de hapishaneden kaçış mı? Mükemmel.
Bir grup (erkek) Star Wars meraklısını, farklı bir şey deneme cüretini gösterdikleri için insanı kızdıran film! Rian Johnson'ın ana Star Wars film serisine yaptığı yaratıcı ve mükemmel girişin eleştirmenler tarafından çok sevilmesi hiç de şaşırtıcı değil. Muhteşem sinematografisi ve bazı parlak aksiyon sahneleriyle tüm duyulara hitap ediyor; Adam Driver ve Daisy Ridley'nin Snoke'un adamlarına karşı bir araya geldiği ışın kılıcı düellosu tam bir zamanlama hatası! Açıkçası, Leia'nın uzaydaki Güç uçuşu, inanç gibi kırılgan bir şeyi parçalamışsa kimin umurunda? Geriye dönüp baktığımızda komik, değil mi - bugünlerde Star Wars hayranlarının istediği şey, yaratıcı bir film yapımcısının seriye büyük ekranda yeni bir soluk getirmesi. Ama bakın geçen sefer ne oldu...
Orijinal Star Wars'un önemi, olayın heyecan verici yeniliğiydi. Olay örgüsü tamamen arketipsel ve zaman zaman hantal. Lucas sinema öğrenciliği sırasında her türlü kopyalama ve yapıştırmayı öğrenmiş ve diyalogların onun güçlü noktası olmadığını kanıtlamıştır ama neredeyse her fikir unutulmaz: çöldeki Jawalar ve Tusken Akıncıları, kantin sahnesi, Millennium Falcon'un güzelliği, Darth Vader ve stormtrooperların tehdidi, uzay savaşları ve ışın kılıçları. Sınırsız bir keyif ve o zamanlar çocuklar için neden bu kadar önemli bir deneyim olduğunu anlamak zor değil. Eğer bu sizin hayatınızın bir parçasıysa, sizi terk etmez.
Neredeyse kusursuz. Bu film Casablanca'nın Star Wars'taki karşılığı. Irvine Kirshner'in yönettiği, Gary Kurtz'un yapımcılığını üstlendiği ve senaryosunun bir kısmı Lawrence Kasdan'a ait olan (başka bir deyişle George Lucas'a ait olmayan) bu film, en iyi diyaloglara, en derin karakterizasyona, en zorlayıcı hikayeye ve en iyi bireysel anlara sahip: Millennium Falcon'un asteroid alanına uçması, Han'ın karbonit içinde dondurulması, Luke ve Darth Vader'ın dondurucu odanın endüstriyel kasvetinde dövüşmesi, Chewbacca'nın Vader'a kükremesi (büyük bir olay). Burada tekrarlanmasına gerek olmayan ana olay örgüsünün yanı sıra, Vader'ın daha önce görülmemiş İmparator'un önünde diz çökmesi de var (bu da büyük bir olay).
BU İÇERİK İLK OLARAK BRITISH GQ WEB SİTESİNDE YAYINLANMIŞTIR.
